Deze blogpost is gemaakt op 7 januari 2018, maar ik heb deze nooit op mijn oude blog geplaatst. Met de release op disc (April 2018) in het vooruitzicht wil ik hem toch nog delen.
Verwachtingen:
Met ietwat gematigde verwachtingen ging ik gisteren het theater in om The Last Jedi te zien. Vastbesloten om mijn eigen mening te vormen en me niet door de negatieve pers te laten beïnvloeden waren mijn verwachtingen als volgt:
Ik wilde een goede Star Wars flick zien die me zou vermaken. Het belangrijkste voor mij is misschien wel de fantasie, de suspension of disbelief. Dit is iets waar ik de rijke wereld van Star Wars heel hoog op waarde schat. Lichtzwaarden, ruimteschepen en het reizen naar verre planeten is iets wat bij mij zeker tot de verbeelding spreekt. Daar komt bij dat ik mijn collega’s had beloofd om vandaag rapport uit te brengen over de film en of het gezever op internet enige kern van waarheid bevat.
Wat het goed doet:
De intro crawl heeft nog altijd niets verloren aan zijn kracht. Hoewel ik hem bij Rogue One ook verwachtte, maar niet kreeg, blijft het onderdeel van de mythe rond deze filmserie. Het is een van de kernelementen die er voor zorgen dat je lekker in je stoel gaat zitten en je verwachting om iets episch te zien toch (stiekem) weer omhoog gaat.
En dat is misschien ook gedeelte van het probleem waar de serie nu mee kampt. Toen Disney alles behalve de zes films en The Clone Wars animatie aan de kant schoof* gaven ze zichzelf de creatieve ruimte om iets nieuws te verzinnen, en gaven ze de fans de gelegenheid om hun verwachtingen hoog te stellen.
Dat gezegd hebbende, de cinematografie is prachtig. De werelden die bezocht worden met de bewoners zijn creatief en zien er goed verzorgd uit. De CGI ziet er goed uit en draagt zeker bij aan het hooghouden van de suspension of disbelief.
Qua verhaal vind ik de film redelijk. De dynamiek tussen Rey en Luke, en Rey en Ben/Kylo is interessant. We zien groei van de karakters en krijgen we een redelijk einde aangeboden dat genoeg uitgangspunten bied voor de Episode 9. Dat er duidelijke missers in de ontwikkeling van deze karakters zijn kan ik voor lief nemen gezien de context van de film. Luke wil de fouten die hij in het verleden heeft gemaakt niet herhalen en dat heeft ook gevolgen voor de zaken die later in de film gebeuren. Graag had ik gezien dat dit ook vaker benoemd werd in de film: keuzes die je nu maakt hebben gevolgen voor later. Maak je een agressievere keuze, dan heeft dit een negatiever gevolg. Zoals de impuls van Luke om Ben te vermoorden. Het wordt niet al zozeer benoemd, maar het is wel een reden die de teleurgestelde Ben in de handen van Snoke en The First Order drijft. Een ander voorbeeld is dat Rey met Luke’s lightsaber oefent bij een steen en in een impuls de steen doormidden hakt. Deze steen valt vervolgens naar beneden waar het een kruiwagen van de caretakers vernielt. Het wordt een beetje als komisch weggemoffelt, maar het gaat over hetzelfde. Denk na over de keuzes die je maakt en beheers jezelf: Show restraint.
Dit had een grotere indruk achter gelaten als dit nadrukkelijker naar voren was gekomen in plaats van tussen de regels door te zien was.
Als dit echter het grootste probleem van de film was, dan waren veel fans vast niet zo mondig geweest. Er zijn een aantal zaken met deze film die daar grotere bijdrage aan leverden.
Problemen
Na een redelijk amusant begin van de film worden we voor het probleem gesteld: Er is niet genoeg brandstof om weg te blijven rennen/vliegen van de First Order. Daarom wordt er een omslachtig plan bedacht met Finn en nieuweling Rose wat het probleem moet oplossen. Dit oplossen duurt de halve film. Ik herhaal: Dit duurt de halve film! Tijdens deze periode komt het tempo van het plot nog sneller tot stilstand dan een stoomlocomotief die tegen een muur knalt. Er gebeurt letterlijk niets interessants. Er is wat leuke actie, er zijn behoorlijk wat ondoordachte keuzes maar het geeft geen ontwikkeling in de karakters. In een serie noemt men dit een filler episode. Ondertussen zien we wel de ontwikkeling van Rey, maar omdat deze afgewisseld wordt met Finn en Rose wordt dit stuk ook gebagatelliseerd. En dit is zonde omdat ik de interactie en dynamiek tussen Rey, Luke en Ben eerder als een sterkte benoemde. Het stuk van Finn en Rose had anders gemoeten. Buiten de love interest die al op kilometers afstand te zien was had het stuk meer aandacht en vooral meer serieuzer gemogen. Nu worden er beslissingen door de karakters gemaakt die niet geheel bij hun personage passen, en die op een geforceerde manier leiden tot de actiescènes. Alsof de actie vaststond en de aanleiding er later pas bij verzonnen was.
Als laatste wil ik nog enkele geforceerde zaken bespreken. Als eerste het neerzetten van Leia als Force wielder. Het is bekend (in de Expended Universe) dat Leia ook een aantal Force Powers had. Wat ze echter in deze film laat zien slaat nergens op. Ik kan me echt niemand bedenken die zichzelf vanuit het vacuüm van de ruimte terug in een schip trok. Dit is echter ook het enigste wat ze hierin laat zien. Verder is ze eigenlijk een leuke vrouw op leeftijd die toevallig de leiding heeft over de Rebel Alliance. Nogal een contrast voor een enkele scène versus 4 andere films.
De humor van de film is ook wat geforceerd. Soms leuk, soms niet. Het is maar waar je van houdt, maar persoonlijk vindt ik het niet altijd passen. Een voorbeeld is wanneer Luke over zijn schouder veegt om Ben/Kylo te triggeren zodat de rest kan vluchten. Het past in de uiteindelijke context. Als kijker krijg je later pas te horen van een van de karakters dat hij aan het tijdrekken is. Het gevolg is een onlogische situatie die ontstaat doordat je als kijker informatie mist.
Speciale aandacht hier voor de semi hyperspace sprong op het einde die het moederschip uitschakelt. Hiervoor moet ik het einde van de film nog een keer zien om te begrijpen wat er gebeurt, maar het lijkt me een beetje vreemd, gezien de eerdere visualistie van een hyperspace jump.
Conclusie:
Als ik kijk naar de verwachtingen die ik van te voren had dan voldoet de film er redelijk aan. De film lijdt onder het plot wat te weinig impact heeft, de soms te geforceerde humor en randzaken die eigenlijk niet in de film passen. Doordat alleen het begin en het einde van de film een redelijk hoog tempo hebben zakte mijn suspension of disbelief tijdens het middenstuk behoorlijk weg en vroeg ik me af waar ik naar het kijken was. Gelukkig verliet ik het theater wel met een redelijk voldaan gevoel dankzij het einde.
Dat een gedeelte van de mensheid moord en brand schreeuwt en 1 uit 10 sterren geeft is dan ook volkomen belachelijk. Rotten Tomatoes heeft een score van 90% fresh – 48% audience score en IMDB telt een score van 7,4. Dit zijn aardige scores, en hoe je het zelf beleeft is denk ik vooral afhankelijk van je eigen verwachtingen vooraf. Ik vind zelf niet dat ik een film heb gezien die super speciaal, maar absoluut wel vermakelijk. Het is de vraag wat er met Episode 9 gaat gebeuren. Misschien worden dan een hoop zaken veel duidelijker. De toekomst, ver, ver weg zal het uitwijzen.
*nu bekend als Star Wars Legend of Expanded Universe